The Bone lattice

Pavilion ที่ถูกแปลง่ายๆเป็นคำว่าศาลา จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการที่จะออกแบบยังไงให้ศาลาที่เป็นภาพจำของทุกคน ให้มีความแปลกใหม่จึงเป็นที่มาของconcept ที่ว่า เก่าแต่ไม่แก่ เก่าแต่ไม่แก่” คือแนวคิดหลักที่ใช้ในการออกแบบ Pavilion หลังนี้ แนวคิดนี้สะท้อนถึงคุณค่าของสิ่งที่ผ่านกาลเวลา แต่ยังคงมีชีวิต มีพลัง และร่วมสมัยได้อย่างสง่างาม การเลือกใช้ ตะแกรงเหล็กฉีก เป็นวัสดุหลักของโครงสร้าง เป็นการนำวัสดุที่มีภาพจำแบบ “ดิบ แข็งแรง ดูอุตสาหกรรม” มาตีความใหม่ให้โปร่ง เบา และร่วมสมัย ด้วยการดัด หรือจัดวางให้เกิดจังหวะของแสงและเงา ลวดลายของตะแกรงเมื่อกระทบแสงธรรมชาติจะฉายเงาเป็นแพทเทิร์นลงบนพื้นและผนังรอบข้าง เสมือนเป็น “เงาของอดีต” ที่ยังคงปรากฏอยู่ในปัจจุบัน โครงสร้าง Pavilion มีลักษณะเรียบง่ายแต่แฝงด้วยรายละเอียดเชิงช่าง ได้แรงบันดาลใจจากรูปทรงสถาปัตยกรรมดั้งเดิมของไทย เช่น โครงหลังคาแบบจั่ว แต่ปรับรูปแบบให้ร่วมสมัยและเปิดกว้าง เพื่อรองรับการใช้งานหลากหลายรูปแบบ Pavilion หลังนี้จึงเปรียบเสมือน “พื้นที่ของกาลเวลา” ที่ผสานอดีต ปัจจุบัน และอนาคตไว้ด้วยกัน เป็นการพิสูจน์ว่าสิ่งที่ “เก่า” ไม่จำเป็นต้อง “แก่” หากเรามองเห็นคุณค่า และกล้าที่จะตีความใหม่ ชื่ออาจารย์ที่ปรึกษา วีรวรรณ สระทองห้อย / พัลยมล หางนาค ผู้ออกแบบ นางสาวจุฬามณี เพชรแสน นางสาวพักตร์นภา ประชาชิต นายสมบูรณ์ สัมฤทธิ์

โดยปกติแมงมุมเป็นสัตว์ที่อยู่อย่างสันโดษ แต่เมื่อมีปัจจัยเช่น ฤดูฝน หรือ มีแมงมุมบริเวณนั้นเยอะ เมื่อแมงมุมอยู่ร่วมกัน การสร้างใยจึงมีรูปแบบการซ้อน การเชื่อมกัน โดยทิศทางจะเริ่มจากมุมใบไม้บริเวณกิ่งไม้ หรือต้นหญ้า ในจำนวนมาก แพทเทิลของใยที่ซ้อนกันจำนวนมาก มีแพทเทิลเดียวกัน แต่มีอยู่ 2 รูปแบบ ลักษณะใยเหมือนหมอกที่คลุมต้นไม้ การต่อใยแมงมุมนั้นมีระยะที่ไกลพอที่จะข้ามลำต้นไม้ของต้นนึงไปต้นนึงได้